Poczta Główna
Wczesnomodernistyczny budynek został wzniesiony w latach 1922–1923 według projektu Józefa Handzelewicza. Po zniszczeniach z czasów II wojny światowej został odbudowany w 1961 roku, niższy o jedną kondygnację, na potrzeby głównego oddziału Poczty Polskiej.
Dekalog, dziesięć
Na poczcie Jerzy kupuje znaczki od urzędnika w okienku (Tomka, bohatera Dekalogu, sześć, granego przez Olafa Lubaszenkę). Okazuje się, że pomimo kłopotów, jakich przysporzył braciom filatelistyczny spadek, pasja do zbierania znaczków odziedziczona po „Korzeniu” (wojenny pseudonim ich zmarłego ojca), jest w nich rzeczywiście głęboko zakorzeniona. W Polsce drugiej połowy XX wieku kolekcjonowanie znaczków pocztowych było jednym z najpopularniejszych hobby. W całym kraju istniały kluby filatelistyczne takie jak ten, do którego należał ojciec filmowych bohaterów. Nauczyciel Kieślowskiego w szkole filmowej, Kazimierz Karabasz, nakręcił o takim właśnie miejscu krótki dokument W klubie (1963), a Tadeusz Pałka z Wytwórni Filmów Dokumentalnych w Warszawie, gdzie wszyscy trzej pracowali, zrealizował w 1975 roku krótkometrażowego Kolekcjonera o nagradzanym filateliście, który stworzył swą kolekcję kosztem wielu wyrzeczeń, jakie musieli ponieść jego najbliżsi żona i synowie. Także w naszym stuleciu znaczki pocztowe budzą silną żądzę posiadania. Dwadzieścia lat po realizacji serialu skradziono z muzeum Poczty i Telekomunikacji we Wrocławiu historyczne znaczki warte milion złotych. Zuchwali złodzieje podmienili je na doskonale wykonane imitacje. Kiedy podczas ceremonii rozdania Oscarów w 1995 roku wywołano uhonorowanego za najlepszy scenariusz oryginalny (do Pulp Fiction) Quentina Tarantino, ten, wstając, powiedział do siedzącego obok Krzysztofa Piesiewicza (razem z Kieślowskim byli nominowani za scenariusz Czerwonego): „Uczyłem się pisania scenariuszy na waszym Dekalogu, dziesięć”.
Widoczne w innej scenie dwie duże witryny sklepowe w centrum stolicy, opatrzone szyldem „Filatelistyka”, świadczą o randze i popularności, jaką cieszyło się kolekcjonowanie znaczków pocztowych w Polsce drugiej połowy XX wieku. Z wnętrza, przez szybę zaparkowanego samochodu, syn Jerzego (Maciej Stuhr) wskazuje ojcu (Jerzy Stuhr) na ulicy chłopca, który kupił od niego podstępem i za bezcen unikalny znaczek z kolekcji zmarłego dziadka. Spokojny dotąd Jerzy, szacowny ojciec rodziny, gotów jest dla odzyskania cennego kawałka papieru również posłużyć się podstępem, zaciągnąć chłopaka do bramy i skaleczyć do krwi. Scena ta stanowi analogię innej, z Dekalogu, pięć, w której Jacek (Mirosław Baka) spogląda na mężczyzn bezlitośnie kopiących swą ofiarę w bocznej uliczce (w tej samej dzielnicy miasta), nabierając być może przekonania, że panoszące się wokół zło jest immanentną częścią otaczającego świata. W pierwszej scenie ostatniego odcinka Dekalogu brat Jurka, Artur (Zbigniew Zamachowski), śpiewa piosenkę Zabijaj, zabijaj, której słowa układają się w swego rodzaju antydekalog. Napisał je Krzysztof Kieślowski. Zespół, w którym śpiewa Artur, to słynna w Polsce w latach 80. XX wieku rockowa grupa Róże Europy.
